Klazien
Vrijwilliger bij Alpe d’HuZes
Drie jaar geleden ben ik voor het eerst mee geweest met Team Thalent als wandelaar. In ons hotel La Belle Etoile zag ik dat het Palais des Sports dichtbij het hotel was en dat er veel mensen aanwezig waren om vrijwilligerswerk te doen. Ik wilde dat het volgende jaar nog een keer als vrijwilliger. Koert gevraagd of ik weer mee mocht en dat werd natuurlijk gehonoreerd. Wat een geweldige ervaring om als vrijwilliger deze machtig mooie week mee te maken. Maar ik miste de koersdag om dan samen met anderen de berg op te wandelen. Dus Koert gezegd dat ik zeker nog een keer mee wilde maar dan als vrijwilliger aan de slag én de berg weer op te lopen om ook zelf daarin actief te zijn.
Op maandag en dinsdagochtend van 8.30 tot 12.00 uur in de winkel geholpen, mensen adviseren bij de aankoop van AD6 kleding etc. Och wat een super ervaring om daaraan te mogen meehelpen en wat krijg je dan veel verhalen te horen. In de grote tent heb ik geholpen om na de lunch tafels af te nemen, dienbladen schoon te maken. Dinsdagmiddag heb ik geholpen in de keuken waar het avondeten werd klaargemaakt voor de grote tent. Aan lange tafels moesten we ontzettend veel aardbeien schoonmaken voor het toetje. Erg gezellig om met al die verschillende mensen daarmee bezig te zijn. Het eten dat geserveerd wordt komt allemaal uit Nederland en wordt gesponsord door de Spar. Daar kom je pas achter als je achter de schermen helpt. Dan begrijp je eigenlijk pas goed hoeveel dit aan organisatie vergt, het is bijna niet te geloven! Dinsdagavond heb ik van 18.00 tot 22.00 uur in het café gewerkt om de mensen die op de bezinningsavond waren van koffie, fris en koeken te voorzien. Het was indrukwekkend en bijzonder om mee te maken.
Woensdag heb ik de berg beklommen en mijn tijd van de eerste keer met een kwartier verbeterd, best trots op mezelf.
Donderdagochtend vanaf half 8 tot 13.00 uur gevlagd in bocht 9 om de wielrenners te attenderen op ander verkeer. De weg van Bourg d’Oisans naar boven is voor het verkeer afgesloten, alleen de mensen van de afdeling vervoer rijden dan om alle vrijwilligers naar hun te brengen en natuurlijk rijden de Fransen ook gewoon die berg op. Om gevaarlijke situaties te vermijden staan er dan in alle bochten 3 vrijwilligers om dat in goede banen te leiden. En dat vind ik nou het allermooiste van de hele week, in zo’n bocht maak je zoveel mee, aan liefde, saamhorigheid, verdriet, bemoediging en gesprekken met deelnemers die het even van zich af moeten praten, dat moet je gewoon zelf een keer meebeleven. Daar krijg ik kippenvel van wat een fantastische week, echt met een lach en een traan …..
Misschien kom ik jullie tegen in 1 van de volgende edities!
Herman
Alpe d’Huez is geweest … het is voor mij helaas geen Alpe d’HuZes geworden. De inspanning die ik moest leveren om deze berg te bedwingen was enorm, Ik heb het zwaar onderschat toen ik in Nederland aan het trainen was. Aan mijn voorbereiding heeft het niet gelegen, ik heb er veel voor gedaan en gelaten.
Maar ja…dan kom je zondagavond in Frankrijk aan en zie je ons hotel bovenop de Alpe d’Huez. Toen we in de auto de 13 km naar boven reden kreeg ik het al aardig benauwd. Er kwam maar geen eind aan de klim en zulke scherpe bochten en zo’n steile weg. Echt, 10% lijkt niet zoveel, maar het is echt heel veel. Eindelijk waren we dan boven, een prachtig uitzicht op de eeuwige sneeuw om ons heen en ongelofelijk diep het dal in. We hadden als team het hotel , helemaal voor ons zelf dus dat was wel heel gezellig. Als je als eerste komt, kan je gelijk de mooiste kamer met het mooiste uitzicht uitzoeken.
Maandagmorgen werden we gewekt door de zon, heerlijk een aangename temperatuur, vlaggen ophangen en op verkenning uitgaan.
We zijn afgedaald naar de helft van de route…. dalen gaat zo makkelijk, voor je het weet heb je een snelheid van 45 km op de teller, voor mij hard genoeg maar er zijn waaghalzen die met 60 tot zelfs 80 km op de kleine rechte stukjes naar beneden gaan en dan net voor de bocht enorm afremmen en dan weer meteen in de race houding naar beneden. Het was een goede oefening om vanaf de helft van de route weer naar boven te gaan. ’s Middags hebben we de hele route een keer gedaan, dat was al dusdanig ernstig pittig, dat ik al wist dat het ook heel erg moeilijk zou gaan worden om 6x deze klim te fietsen.
Dinsdag en woensdag verplichte rustdag, fietsje verwend, beetje rondgelopen en gekletst met elkaar. Dan besef je temeer dat je beslist niet alleen voor de sportieve uitdaging komt. Ieder mens heeft zijn verhaal en er is heel wat leed. Woensdagavond zijn door de vrijwilligers allemaal brandende kaarsjes gezet in de 21 bochten van het parcours. Elk kaarsje symboliseert een geliefde. De hele nacht brandden deze. Dat doet wel wat met je. Ook in de centrale sporthal kon iedereen zelf geschreven “hartenkreten” aan de wand bevestigen en op straat zijn namen geschreven van dierbaren. Op de foto zie je een aantal verloren dierbaren van ons team. Jullie begrijpen er zijn heel veel tranen gevloeid. Ook is er elk jaar de avond vóór de officiële beklimming de bezinningsavond: een avond met speeches waarom mensen meedoen aan deze beklimming, informatie over de wetenschappelijke onderzoeken etc.
Woensdag wordt trouwens de Alpe d’HuZus gehouden. Dit is de dag dat alle vrijwilligers een keer het parcours wandelend of fietsend kunnen afleggen. Zij worden dan aangemoedigd door iedereen die de volgende dag de beklimming doet. Iedereen heeft zijn naam voor op de fiets of de buik dus je kan direct zien wie er aan komt wandelen/fietsen. Ik kan je verzekeren het voelt echt heel fijn als je aan het beklimmen bent en je wordt aangeroepen van: “hup Herman, je kan het”… “houd die lach, je bent er bijna” etc. etc. Je krijgt er een boost van om echt door te gaan.
Gedurende de dagen werd het steeds warmer, subtropische temperaturen bijna. Donderdagmorgen om 02.30 uur uit bed en ons team stond klaar om om 03.15 uur af te dalen; de sfeer was gespannen, emotioneel ook en het had wel wat, iedereen met lichtjes aan op de fiets, sommige met gekleurde lichtjes op de helm en dan wachten tot het sein dat we naar beneden mochten. Telkens een groep van zo’n 100 fietsers, in totaal zo’n 2000 die naar beneden gingen waar het startpunt was, midden in het dorp in het dal. Het was nog donker allemaal rode achterlichtjes voor je in een slinger naar beneden en dan in elke bocht al die kaarsjes die brandden. Op zich was dat al heel indrukwekkend. De andere 2000 deelnemers logeerden in het dal, dus die waren er al. Daar moesten we in vakken staan zodat we ook allemaal om de zoveel minuten mochten starten met de beklimming. Het was zwaar, het was moeilijk, het was afzien, het was ontberen en het was heet. Het werd ook steeds heter, bij de 3e klim was het op sommige plekken 40 graden!! maar……. dit alles valt natuurlijk in het niets bij het leed dat zoveel mensen hebben als ze hun geliefde zien lijden door kanker. Emotioneel was het om te zien als je papa en zoon gearmd huilend over de finish zag fietsen, mensen die elkaar omarmen, mensen die foto’s dragen van hun dierbaren.
Overigens, we hebben ook heel veel plezier gehad, vreselijk gelachen en genoten van het mooie weer, de mooie uitzichten, lekker terrassen, lekker eten en vooral de saamhorigheid met al die mensen. Een ervaring om nooit te vergeten. Ons team heeft samen zo’n € 27.000 bij elkaar gebracht. Ik ben enorm blij dat ik door jullie, gewaardeerde sponsoren/vrienden, hieraan heb mogen bijdragen. Weet dat jullie sponsoring het waard is geweest. Het geld wordt besteed aan onderzoek naar het genezen van kanker en het zo dragelijk mogelijk maken van kanker voor diegenen waarvoor de oplossing te laat komt.
Ik adviseer iedereen 1x in je leven aan een dergelijk evenement deel te nemen. Als je er zo mee bezig bent, word je als het ware gedragen om je bijdrage te leveren. In deze monstertocht kom je jezelf tegen, je wordt klein en weet weer hoe waardevol het leven is, hoe mooi het kan zijn.
Hartelijk dank!